Een stukje van mijn hart laat ik achter…

Vanaf de start in 2008 draaien de projecten van onze organisatie in Cambodja 100% op vrijwilligers. Veel van deze vrijwilligers houden op internet een dagboek/blog bij, waarin vaak de meest mooie en ontroerende verhalen te lezen zijn. Eén van die vrijwilligers is Charlotte, welke samen met haar vriendin Irene afgelopen zomer vrijwilligerswerk heeft gedaan in de commune Chhuk.

Charlotte’s verhaal wilden we jullie natuurlijk niet onthouden.

[hr]

Daar zat ik dan, een jaar geleden… Net één dag terug in Nederland (na een geweldige reis door Zuid Amerika nota bene) en had ik gelijk alweer het gevoel weg te willen. Weg uit het gestreste, individualistische Nederland, weg naar een derde wereldland om daar mensen te helpen die het écht nodig hebben…
Dus ik pakte mijn laptop en ging zoeken naar een nieuw land, een nieuw vrijwilligersproject en een nieuw avontuur!

Cambodja stond al langer op mijn wishlist en dit keer wilde ik juist met een kleinschalige organisatie gaan. Zo kwam ik terecht bij de website van Cambodja Dutch Organisation. Ik stuurde ze gelijk een mailtje met al mijn vragen en met mijn CV. Ik mocht gelijk zaterdag langskomen voor een informatiedag & gesprek. Vanaf het allereerste moment dat ik de loods van CDO binnenliep wist ik het zeker: dit is wat ik wilde! En de presentatie bevestigde mijn gevoel alleen nog maar. Nog geen week later meldde ik me officieel aan en vanaf toen is het af tellen begonnen.

Ik had al eerder gezegd dat als ik ooit een dergelijke reis met iemand zou maken (in plaats van alleen) dan zou dat met Irene zijn. Vroeger zeiden we altijd al dat “als we later groot zijn, we arme kindjes in Afrika zouden gaan helpen”. (Ik heb het contract nog steeds in mijn portomonnee, haha! En nu is het later en nu zijn we groot… Voor Irene kostte het natuurlijk wat meer tijd en twijfel om te besluiten mee naar Cambodja te gaan (gezien haar geringe reiservaring) maar desalniettemin maakte ook zij die keuze! Toen kon de voorpret echt beginnen.

Maanden verstreken, druk druk druk met studeren, sporten, vriendinnen en nog veel meer. Maar toen was het ineens nog slechts een aantal weken en niet veel later nog maar een aantal nachtjes slapen!!!

En toen was het ein-de-lijk zover! Ons avontuur kon echt beginnen op 18 juli 2013. We begonnen direct al met een lesje loslaten en flexibiliteit, toen bleek dat we een week later dan gepland konden beginnen met het vrijwilligerswerk. Dus gelijk alle plannen omgegooid en op pad gegaan. Richting Kampong Cham en Kratie, waar we genoten van de prachtige natuur en een boottocht met rivierdolfijnen. Daarna reisden we door naar Phnom Penh vanwaar ons avontuur echt zou beginnen. Op zoek naar onze paspoorten in een enorme, chaotische stad en in strijd tegen oplichters en cucarachas! Via de Mekong Delde gingen we de grens met Vietnam over; op naar de Vietnamese hoeden, de bewogen historie en het overheerlijke eten. Ho Chi Minh City (Saigon) als grootste stad van heel Vietnam met ontelbaar veel scooters maakte oversteken een avontuur op zich. The Backpackers Ghetto en ons geweldige “Life is Backpacking” hostel

En toen kon het vrijwilligerswerk echt beginnen. Wat een uitdagingen, frustraties maar vooral veel mooie herinneringen! Allereerst de taalbarrière en het verschil tussen het vooruit denken en in het moment leven! Dan praktische dingen zoals beperkte middelen en kennis. En frustraties door het zien van alle onbruikbare donaties… Het enorme verschil in hygiënehantering en ordening. De continue stroom van doodzieke patiënten en verhongerende locals en een dokter die eigenlijk geen dokter is… De enorm geïnfecteerde wonden waardoor medewerkers flauwvielen en ga zo maar door!!

Maar ook een medische post, die na mijn vertrek een heel stuk schoner, overzichtelijker en praktischer is. En wonden die langzaam maar zeker genezen. En handhygiëne voorschriften die zijn ge(her)introduceerd. En natuurlijk bovenalles Signoon, van wie de wonden er inmiddels een stuk beter uitzien, ze incontinentiemateriaal gebruikt, op een matras slaapt (in plaats van op houten planken!) en wie nu samen met haar broertje en zusje naar school gaat!

Daarnaast nog de tandenpoetsles en het uitdelen van voedselpakketten en het helpen van de teachers met hun uitspraak. En nog zo veel andere leuke, mooie momenten waaraan ik heb mogen bijdragen!

En dit alles terwijl we dagelijks met weeskindjes in een hutje sliepen, hout sprokkelden, water bij de waterpomp haalden en zelf vuur maakten. Wat een ervaring!! In de weekenden heerlijk “thuisgekomen” in Baca Villa en we hebben de reusachtige tempels van Angkor Wat bezocht.

Veel gelachen maar ook gehuild en vooral ontzettend genoten! De prachtige glimlachen en de dankbaarheid van de hartelijke communebewoners wegen absoluut op tegen de pijn en moeite die het af en toe gekost heeft. En de levenskracht en stralendheid van de Cambodjanen is niets anders dan bewonderingswaardig!!

Toen was het alweer tijd om te gaan backpacken. Eerst naar Battambang voor de hilarische Bambootrain, de afgrijselijke Killingcaves en het Wildlife Rescue Centre. Daarna door naar Phnom Penh om vele monniken te spotten en om de Killingfields te bezoeken. We vervolgenden onze weg richting Kep&Kampot voor Bokor National park en een heerlijke sunsetrivercruise. Om vervolgens richting Sihanoukville te reizen, naar onbewoonde eilandjes met parelwitte zandstranden! <3

Wat een reis en wat een ervaringen en wat een bijzonder land!!! Terwijl ik in de tuktuk naar het vliegveld rijd voel ik me verdrietig vanwege het afscheid maar ook intens dankbaar voor alles wat ik het mogen meemaken. En een stukje van mijn hart laat ik hier achter!

Liefs,

Charlotte

Lees meer verhalen van Charlotte & Irene op Reismee.nl

You Might Also Like

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *