Meer toiletten

Mensen komen massaal een toilet vragen.(Som Bonkoen mooy) moeders lopen met hun kinderen naar het vrijwilligershuis om in te schrijven voor een toilet!

We rijden op de brommer en komen in het dorpje Muen Prochan,  opgegeven veel mensen hebben zich al op een intekenlijst voor een toilet. Als we het dorp binnen komen gaan we aan de linkerkant de eerste toilet bouwen. We worden vriendelijk begroet, hier wonen grootmoeder en grootvader, die zelf nog twee kinderen hebben, niet eens zo oud, hun dochtertje een jaar of 12 ziet er slecht uit, ze heeft steeds hoofdpijn wordt me verteld. Ik geef aan dat ze naar het vrijwilligershuis kan komen voor vitaminen en een paracetamol. Een grotere dochter van haar met twee kinderen heeft last van haar maag, en gewrichten, voelt zich zo moe, daar hebben we geen medicijn voor dan moet je naar  een dokter vertel ik haar. ‘Od loei ‘(geen geld)zegt ze tegen me. het is ook een armoedige toestand binnen. Ondertussen zet oma een duim onder het contract voor de toilet waarin staat dat ze binnen 10 dagen gebouwd moeten zijn. Wij leveren het materiaal en de bewoners bouwen zelf.

Op  naar de volgende, aan de overkant woont een ouder stel, we lopen over een gammel bruggetje, gebouwd van bamboe voor de lichte cambodianen maar of het bruggetje mij houdt…. Niet te geloven, stinken naar urine viezigheid alom, ook weer een triest verhaal alle geld wat al verdient wordt met krabbetjes zoeken en kikkertjes vangen gaat naar medicijnen voor haar man, hij heeft maar een oog en ziet er beslist niet gezond uit, we kunnen ze beter een huis geven als een toilet! Er wordt weer een contract getekend en uitgelegd dat de toilet minimaal 3 meter van de keuken af moet staan, moeilijk hier , ze hebben weinig ruimte.

In Phum Preaek, waar ook het vrijwilligershuis staat gaan we vanaf het grotere zandpad de linksaf de binnenpaden op, we komen twee hutjes tegen, in het eerste huisje woont een gezin, vader,moeder en 6 kinderen onder de 8 jaar, allemaal zoals de cambodianen doen als ze zich niet lekker voelen met wittte pleisters op hun slapen, de jongste is een baby, de twee daaropvolgende een tweeling van net een jaar, ze leven in een hutje, zie foto Ze geven aan dat ze het moeilijk hebben geen rijstland, geen koeien en vragen eten. jammer maar we hebben geen geld voor eten, we hebben het hard te halen als organisatie om overeind te blijven. Ze tkenen oor een toilet en als we een dag later terug komen hebben ze de kuil voor de cementen ringen voor opslag al gemaakt, ook de buren ernaast vier dochtertjes, heel klein nog vragen eten en kleding, voor morgen brengen we in ieder geval kleding mee voor ze vanuit de container.

wat een verhalen weer, mensen in Nederland wat hebben wij het toch goed, we staan er niet meer bij stil!