Het is zo januari 2012………..
Alweer drie weken in Cambodja, heerlijk om weer terug te zijn, hoe snel voel ik me weer thuis! Ik begroet mijn broer en de enorme familie die hij om zich heen heeft. Het is in de loop van de jaren ook mijn familie geworden, ze zijn ons heel dierbaar. Ieder kind heeft zijn eigen verhaal waardoor hij voor het leven getekend is maar ja, het is Cambodja en je moet door, geen gezeur.
Wat me wel verontrust is het enorme contrast tussen rijk en arm. Als ik een supermarkt in loop en zoek naar “dove” shampoo betaal ik daar bijna 7 dollar voor! Wie kan dit betalen, zeker niet de dorpsbewoners op het platteland, ze zijn blij als ze, elke dag met hun kinderen te eten hebben, eenvoudig, rijst met een kikkertje of visje.
We gaan naar Chukk, spannend vind ik het om de commune en zijn bewoners weer te zien. Onderweg bespreken we zaken als de nieuwe NGO wet waar we voor de regering aan moeten voldoen, pffff,… niet gemakkelijk, vooral financieel moet er nog heel veel geregeld worden.
In de verte zie ik de medische post en zoals altijd veel wachtende mensen, nu in de regentijd nog veel meer dan anders. Veel zieken door de vochtige hutjes waar ze in wonen. Een meisje 16 jaar is gevonden in haar hutje,(aangereden een aantal maanden geleden op de markt door een vrachtwagen) en is verlamd vanaf haar middel. Uit de container komt een rolstoel, daar wordt ze nu in rond geduwd. Verdere verpleging is niet mogelijk het gezin heeft niet de financiële middelen.
Dan zie ik de hoofdman van Chukk, hij staat met zijn vrouw in de tuin, een warm welkom, hij roept ;” soksebaay Rita”. Zoals de Cambodjaan dat altijd zo met gevoel kan zeggen dat hij een blij hart heeft.
Binnen wordt hard gewerkt, een oogarts die drie weken vrijwilligerswerk doet voor onze organisatie, meet ogen in een apart kamertje. Uit de container komen 20.00brillen tweedehands die hier aankomende week op de aangekondigde brillendagen gemeten en uitgedeeld worden een heel spektakel.De Cambodjaanse dokter is druk bezig in zijn kamertje en de Cambodjaanse verpleegkundige Maly, laat me heel trots haar kleine baby zien, die ergens in een hoekje van de medische post lag te slapen. Een hoogzwangere vrouw komt voor onderzoek, het zwangerschapsbed is aan vervanging toe. Een op de vijf baby’s redt het niet, een veel te hoog aantal. Steeds meer vrouwen komen al om hier te bevallen, er wordt sinds kort met groeicurve gewerkt om baby’s te behoeden voor ondervoeding. Jacqueline, een verpleegkundige uit Nederland helpt mee recepten uitschrijven en medicijnen uitdelen. Mensen die een armoede kaart hebben krijgen gratis, andere dorpsbewoners betalen 2000 riel, een halve dollar. In het ene geval kunnen mensen geholpen worden in het andere geval niet. Dan is er meer gespecialiseerde hulp nodig en daar heeft de post nu nog een te laag status voor, hopelijk wordt dat in de toekomst anders. Mensen gaan dan huis, geld voor een ziekenhuis in de dichtstbijzijnde stad is er niet, vervoermiddelen ook niet. De post is heel belangrijk in deze streek, ander mogelijkheden zijn er niet voor de dorpsbewoners.
Donaties dmv een taartpuntenactie opgezet door een van de mensen die onze organisatie een warm hart toedraagt hebben ons financieel door het eerste jaar geloodst. In januari is deze actie afgelopen en we hoopten voor die tijd een structurele oplossing gevonden te hebben. Maar…. Dat is niet gemakkelijk!! Recessies in Europa, Amerika,… noem maar op.
Toch kunnen we niet zomaar opgeven, ondanks recessies hopen we dat er voor januari weer mensen zijn die ons hier mee financieel helpen…….Wie kan ons helpen?
