wat is er alweer veel gebeurd..

 het prachtige platteland van Cambodia

Na een turbulente vlucht, veel regen en onweer in de lucht ben ik op 2 juli weer geland in Siem reap, Cambodia.

Wat leuk, Jan staat te wachten met een deel van onze kindertjes, Sochaan staat met haar handjes gevouwen soemriepsoea’, de anderen staan er omheen te dansen, wat een welkom!

Na een enorme nacht slapen ben ik erg benieuwd naar onze medische post, er zijn drie Nederlandse stellen uit Breda in baca villa die graag naar de commune gaan, met twee tuc tucs gaan we als eerste naar de klas van de kleine monnikjes kijken. Op het terrein van de pagoda, waar de monniken leven onder een hutje, is Von, een van de leraren van de commune engelse les aan het geven aan monniken in de leeftijd van 6 tot 12 jaar. Wat zijn deze jongens enthousiast, wat doen ze het goed! Tussen hen in zitten jongetjes die ook op het terrein wonen en van de monniken eten krijgen of omdat ze wees zijn of omdat ze zo arm zijn dat hun ouders hen  niet kunnen onderhouden.

We rijden door naar de medische post, wat een mensen, wat een kinderen! overal in de schaduw van bomen op het stoepje in de tuin en wachtkamer, mensen die gelaten wachten met hun zieke kinderen tot ze aan de beurt zijn.Van heinde en ver komen moeders aangelopen met kinderen op hun arm. In de verre omtrek vind je geen goed functionerende medische post.Hopenlijk kunnen we dit zo aanhouden maar alleen aan salaris voor de driemedische mensen en medicijnen zijn we €1400,-kwijt. Dringend moet dit structurele financiele probleem opgelost worden!

 de medische post

Onze drie stellen zijn onder de indruk, en op weg naar het volgende schooltje wordt er druk overlegd, hoe kunnen we helpen. Lieke schrijft een stukje in een zeeuws blad en hoopt zo geld bijelkaar te krijgen, Wesley en vriendin gaan kijken of we in aanmerking komen voor de actie nacht van de fooien in de horeca van Breda, Jet en vriend zijn super geinteresseerd, ze hebben zelf een stichting en gaan kijken in nederland hoe ze ons kunnen helpen. Iedereen is enthousiast en wil wat doen.

Dan stap ik bij jan in de jeep en gaan we tot achter in de commune onze probleemgezinnen bezoeken, iedereen krijgt een zak rijst van 5 kilo en 1 kilo gedroogde vis op maandag, op donderdag zakjes mie, soms zitten er wat kleertjes bij slippers of waar ze maar behoefte aan hebben. vandaag hebben we voor iedereen een stuk zeep,shampoo, tandpasta en een klein handdoekje, ook gedoneerd door deze zelfde zes mensen.

Jan brengt eten naar een van de gezinnen

De wegen zijn slecht en het heeft de hele nacht geregend,met moeite komt de jeep door de grote plassen water, bij elke plas zijn we weer blij dat het gelukt is. Achter in de jungle tegen de berg van Phnum Kuhle aan weten we sinds kort wonen om en nabij de 65 families onder slechte omstandigheden, graag wil ik ze bezoeken. Na een uur rijden komen we aan bij de moeder met haar zeven kinderen, haar man is ongeveer twee maanden geleden gestorven. Haar jongste baby heeft schurft en krijgt daar medicijnen voor, Jan zegt, het is al een stuk beter maar de baby ziet er echt niet goed uit, alle kinderen hebben huidproblemen en zijn ondervoed, er is ook geen water in de buurt. We geven de rijst en vis af en kijken nog even naar het hutje, hier zoeken we ook een donateur voor, het staat op instorten. Volgende week komen we terug.

 Kijk eens wat een mooi shirtje ik gekregen heb, komt uit de container!

 moeder met haar zeven kinderen

Als we weg willen rijden krijgen we de jeep niet gestart!!Ik zie me al overnachten in een hutje met zeven kinderen op de grond…maar gelukkig komen jongens aanlopen en met een horde kleine kinderen die de jeep aanduwen start de jeep en kunnen we een meter of honderd rijden, dan slaat hij weer af, en weer worden er jongens en kinderen opgetrommeld en dan gaat het huiswaarts wat een dag, wat een indrukken.

Vandaag  dinsdag 6 juli zouden we naar Takeo gaan, vertrek om negen uur s’morgens. de jeep zou dan gemaakt zijn, die was maar weer eens kapot met al die slechte wegen. om negen uur geen jeep, om tie uur geen jeep, om elf uur bellen we Phea, hoe gaat het met de Jeep? Almost ready, zegt hij. Om twaalf uur en een uur geen jeep, we zien de trip niet doorgaan, het is vierhonderdvijftig kilometer rijden en de wegen zijn niet zoals in nederland, balen de hele dag wachten en niets doen…Maar morgen is hij gemaakt en kunnen we gaan….zeven uur s’morgens vertrek!!