Vandaag is het alweer de een na laatste dag van Miriam en Jeanette in Takeo. Wat hebben ze hard gewerkt en aan creativiteit is er veel bijzonders gebeurd. Maar ook onze teachers zijn goed bezig geweest en aan hun luide zingen hoor ik dat de samenwerking goed verloopt. Ik heb deze tijd met hun beide als heel gezellig maar ook als heel bijzonder ervaren.
Vandaag gaan we nog vier gezinnen bezoeken als afsluiting en brengen ze wat rijst en gedroogde vis. Er worden 3 brommers geregeld, oom en broer van Reth rijden mee en zo gaan we naar het eerste gezin. Dit is een moeder met 5 kinderen, ze leeft in het dorpje Makkaa in een door ons gedoneerd (Karin)hutje. Ik ben er al een paar keer geweest en dit gezin heeft het heel hard te halen. In het hutje staat werkelijk niets. Vader werkte in Thailand, illegaal, maar is nu terug met een gebroken been. Reth vertelt dat dit vaak gedaan wordt door de Thai omdat mensen dan niet terug naar huis kunnen. Ik geef vader wat paracetamol tegen de pijn en de familie krijgt 10 kilo rijst en 1 kilo gedroogde vis van Miriam’s donatiegeld.
Dan gaan we naar dawm Dong naar Ee srey poaw een meisje van 20 jaar met een flinke hartafwijking, ze is heel dun en leeft met haar moeder samen. Moeder is zo blij met de rijst dat ze een boedhistisch gebedje prevelt voor good luck voor ons en wij zeggen braaf, satoe, satoe, satoe. In deze buurt veel mismaakte kinderen en veel moeders die vragen om ook naar hun kinderen te kijken. Recht tegenover woont een familie waarvan de vader zijn dochter zo geslagen heeft als klein kind dat ze nu niet meer normaal is, zoals ze dat hier zeggen. Maar ja daar heb je geen pilletjes voor om dat beter te maken.
Het lieve gezinnetje van Thavy, het kindje met het down syndroom komen we onderweg tegen. Thavy zit geklemd op de fiets tussen haar 2 oudste zusjes in en we springen vlug van de brommer. Ze kent Miriam al van de bezoekjes die we dit gezin gebracht hebben en spontaan drukt ze haar snoetje tegen dat van Miriam aan! Met een zakje rijst en de vis keren ze tevreden huiswaarts.
Dan weet Reth een weg naar Tsjungloo door een wat lager gelegen gebied waar in de droge tijd ook nog rijst geplant kan worden en het ziet er prachtig uit, Miriam en Jeanette zijn verrukt over deze groene prachtige rijstvelden! Vol met de witte reiger die staat te vissen of op jacht is naar kikkertjes.
We komen bij een hutje van golfplaten, het is het woord hutje niet waard. Het is afgesloten en de oudere man die hier woont is niet thuis. De buurman weet waar hij is en even later zien we vooruit schuifelend aan een kant verlamd steunden op een stok een man aankomen. Helemaal vrolijk, helemaal blij met zoveel bezoek en belangstelling voor hem.
Hij kan niet spreken en is rechtszijdig verlamd. De buurvrouw verteld dat hij de hele dag mooy, pi, bay, zegt.( =1, 2, 3,) Dat hij niets heeft, de dorpsbewoners hebben dit hutje voor hem gemaakt en degene die rijst over heeft geeft hem een bordje rijst. We geven hem een zakje rijst en de vis, ik heb nog nooit iemand zo blij gezien! Als we wegrijden hoort hij de kinderen bay bay roepen en dat kan hij ook. Uit volle borst roept hij; bay bay en iedereen lacht!
Als we terug komen is iedereen het erover eens; wat een bijzondere dag, een om nooit te vergeten!
Vandaag is het alweer de een na laatste dag van Miriam en Jeanette in Takeo. Wat hebben ze hard gewerkt en aan creativiteit is er veel bijzonders gebeurd. Maar ook onze teachers zijn goed bezig geweest en aan hun luide zingen hoor ik dat de samenwerking goed verloopt. Ik heb deze tijd met hun beide als heel gezellig maar ook als heel bijzonder ervaren.
Vandaag gaan we nog vier gezinnen bezoeken als afsluiting en brengen ze wat rijst en gedroogde vis. Er worden 3 brommers geregeld, oom en broer van Reth rijden mee en zo gaan we naar het eerste gezin. Dit is een moeder met 5 kinderen, ze leeft in het dorpje Makkaa in een door ons gedoneerd (Karin)hutje. Ik ben er al een paar keer geweest en dit gezin heeft het heel hard te halen. In het hutje staat werkelijk niets. Vader werkte in Thailand, illegaal, maar is nu terug met een gebroken been. Reth vertelt dat dit vaak gedaan wordt door de Thai omdat mensen dan niet terug naar huis kunnen. Ik geef vader wat paracetamol tegen de pijn en de familie krijgt 10 kilo rijst en 1 kilo gedroogde vis van Miriam’s donatiegeld.
Dan gaan we naar dawm Dong naar Ee srey poaw een meisje van 20 jaar met een flinke hartafwijking, ze is heel dun en leeft met haar moeder samen. Moeder is zo blij met de rijst dat ze een boedhistisch gebedje prevelt voor good luck voor ons en wij zeggen braaf, satoe, satoe, satoe. In deze buurt veel mismaakte kinderen en veel moeders die vragen om ook naar hun kinderen te kijken. Recht tegenover woont een familie waarvan de vader zijn dochter zo geslagen heeft als klein kind dat ze nu niet meer normaal is, zoals ze dat hier zeggen. Maar ja daar heb je geen pilletjes voor om dat beter te maken.
Het lieve gezinnetje van Thavy, het kindje met het down syndroom komen we onderweg tegen. Thavy zit geklemd op de fiets tussen haar 2 oudste zusjes in en we springen vlug van de brommer. Ze kent Miriam al van de bezoekjes die we dit gezin gebracht hebben en spontaan drukt ze haar snoetje tegen dat van Miriam aan! Met een zakje rijst en de vis keren ze tevreden huiswaarts.
Dan weet Reth een weg naar Tsjungloo door een wat lager gelegen gebied waar in de droge tijd ook nog rijst geplant kan worden en het ziet er prachtig uit, Miriam en Jeanette zijn verrukt over deze groene prachtige rijstvelden! Vol met de witte reiger die staat te vissen of op jacht is naar kikkertjes.
We komen bij een hutje van golfplaten, het is het woord hutje niet waard. Het is afgesloten en de oudere man die hier woont is niet thuis. De buurman weet waar hij is en even later zien we vooruit schuifelend aan een kant verlamd steunden op een stok een man aankomen. Helemaal vrolijk, helemaal blij met zoveel bezoek en belangstelling voor hem.
Hij kan niet spreken en is rechtszijdig verlamd. De buurvrouw verteld dat hij de hele dag mooy, pi, bay, zegt.( =1, 2, 3,) Dat hij niets heeft, de dorpsbewoners hebben dit hutje voor hem gemaakt en degene die rijst over heeft geeft hem een bordje rijst. We geven hem een zakje rijst en de vis, ik heb nog nooit iemand zo blij gezien! Als we wegrijden hoort hij de kinderen bay bay roepen en dat kan hij ook. Uit volle borst roept hij; bay bay en iedereen lacht!
Als we terug komen is iedereen het erover eens; wat een bijzondere dag, een om nooit te vergeten!
Hoi Rita.
Leuk joh zo’n verhaal, en al je verhaaltjes op face book, kunnen we hier echt van genieten. Veel succes en plezier, groetjes, Wilhelmien
Hoi Jan ,
Ik heb dit met tranen in m,n ogen zitten lezen ……..
JIJ VERDIEND DE HEMEL !