Rice field

Ervaringen van vrijwilligster Aniek

We wensten elkaar welterusten en gingen onze eerste nacht in. ‘Ben je nog wakker?’ Ja hoor, hoezo? Vroeg ze.  ‘Ik snap wel dat hier mensen na een week weg gaan’. En beide schoten we heel hard in de lach. Diepe ellende, zo noemde we het zelf. ‘Morgen zijn we weg!’. En toen gingen we echt slapen.

Natuurlijk waren ook wij goed voorbereid op de cultuurshock en de omstandigheden. Het daadwerkelijk meemaken is toch echt anders. Hier kan je niet voorbereid genoeg op zijn. Het heeft me dagen gekost om onder woorden te brengen wat voor indrukken ik daar op gedaan heb. De leefomstandigheden, het kleine wereldje waar de lokale bevolking leeft, de slechte hygiëne, de dieren die overal los rondlopen en niet te vergeten de overdosis aan insecten die je waar dan ook tegenkomt. Geen woorden die dat kunnen uitdrukken.

En ja, het was verschrikkelijk. Slapen op een dun matrasje en ‘s nachts minimaal 3 keer wakker worden van ratten en gekko’s naast je bed. Het ‘’douchen’’ met een bakje grondwater en dat terwijl je de insecten van je af moet slaan. Het constante gevoel van vies en bezweet zijn, het gevoel te hebben van terug te gaan naar oermens. Ik kan mijn lijstje nog veel langer uitbreiden en een verantwoorden waarom ik die eerste nacht tegen mijn vriendin zei dat we de volgende dag zouden gaan.

En toch ging het anders. De knop ging om, sneller dan verwacht. Douchen? Nee dat konden we niet maar we hadden wèl een bakje water om onszelf te wassen. Een bed? We hadden een matrasje. Viezigheid? Dat went. We maakte overal een geintje van. Zelfs mieren in ons brood wisten we nog brengen als ‘ach is toch weer wat extra vlees vandaag’. Je gaat anders naar dingen kijken en komt er achter wat écht telt. Opgenomen worden in een ontzettende saamhorige, liefdevolle familie die alles doet om het jou zo goed mogelijk te maken en dat terwijl ze zelf amper iets hebben.

Lijkt best gemakkelijk zo he? Toch was het dat niet. De vermoeidheid, je lichaam die constant weigert nog iets te doen en de slechte hygiëne zorgen voor een psychische strijd. Je wil wel, maar je kan gewoon niet meer. Het is een strijd die je moet aangaan, moet overwinnen, maar die hoe dan ook de moeite waard is.

Zelfs meer dan de moeite waard! Het was voor mij een onvergetelijke ervaring waarbij ik mijn steentje heb bijgedragen aan het verbeteren van de wereld door mezelf vrijwillig in te zetten. Daarnaast heb ik vooral zelf ook ontzettend veel geleerd. Ik ben als een ander mens teruggekomen. Ik sta stabieler in het leven, waardeer alles veel meer en Cambodja draag ik voor de rest van mijn leven in mijn hart mee.

Denk jij er klaar voor te zijn? Bereid je zo goed mogelijk voor en zelfs dan zal het niet genoeg zijn. Ga het aan, laat het op je afkomen. Je hebt een fantastische familie die je opvangt en voor je zorgt. Het is een verrijking van je leven!

You Might Also Like

One thought on “Ervaringen van vrijwilligster Aniek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *